Źródło: inTARnet.pl

   Felieton Mirosława Poświatowskiego    -   13/8/2011

„A mi się marzy Polska. Polska na miarę ważnego ośrodka między wschodem – a zachodem, na miarę blisko 40-milionowego narodu i wielomilionowej grupy Polaków rozsianych po całym świecie. Zdolna wykorzystać własny potencjał, a nie marnotrawić, lub wręcz niszczyć go. Polska przedkładająca rzeczywistą politykę nad poklepywanie po ramionach i frazesy słów, mające być nagrodą za nie leżącą w naszym interesie spolegliwość wobec interesów obcych państw. Polska wolna od kompleksów „ubogiej panny na wydaniu”, którymi skażone są nasze elity rządzące. Polska silna swoją gospodarką i zaradnością swoich obywateli, nie gnębionych podatkami, biurokracją i traktowaniem ich jak potencjalnych przestępców. Marzy mi się Polska jakże inna od tej, która przyjmuje na ślepo obce wzorce nie dlatego, że są lepsze, ale dlatego, że są obce. Marzy mi się Polska patrząca śmiało w przyszłość, ale świadoma swej przeszłości i wolna od tego brzemienia, które po 1989 roku tak nam doskwiera. Marzy mi się Polska... Prawdziwie wolna, niepodległa, suwerenna, bogata bogactwem swoich obywateli” - pisze w najnowszym felietonie Mirosław Poświatowski.

Ogloszenie

>

A mi się marzy Polska. Polska na miarę ważnego ośrodka między wschodem – a zachodem, na miarę blisko 40-milionowego narodu i wielomilionowej grupy Polaków rozsianych po całym świecie. Zdolna wykorzystać własny potencjał, a nie marnotrawić, lub wręcz niszczyć go. Wolna od unijnego „klientyzmu”, lecz potrafiąca właściwie zidentyfikować własne interesy i walczyć o nie. Polska stanowiąca ważny ośrodek na arenie międzynarodowej, skupiająca wokół wspólnych celów państwa Europy Środkowej i nie tylko – nawiasem mówiąc tak, jak pragnął tego ś.p. Lech Kaczyński (jakkolwiek mam krytyczne zapatrywania na niektórej jego działania) - czego przykładem może być głośna wizyta w Gruzji. Zatem - Polska potrafiąca być na arenie międzynarodowej niezależnym graczem, podejmującym suwerenne decyzje, niezależnie od wrzawy podnoszonej przez obce media, po których oburzenie powtarzają rodzime medialne „pudła rezonansowe”. Polska potrafiąca też i zagraniczne media i grupy nacisku wykorzystywać, sięgając po pomoc i wspierając środowiska polonijne, zwłaszcza w USA, a nie odcinając się od nich i je dyskredytując.
Marzy mi się Polska przedkładająca rzeczywistą politykę nad poklepywanie po ramionach i frazesy słów, mające być nagrodą za nie leżącą w naszym interesie spolegliwość wobec interesów obcych państw. Polska wolna od kompleksów „ubogiej panny na wydaniu”, którymi skażone są nasze elity rządzące, za to dumna swoją tożsamością i piękną, choć czasem smutną historią. Polska, jak niektóre inne kraje potrafiąca wygrywać sprzeczności w interesach innych państw i nie wstydząca się tego, że ma jakieś interesy własne, jak dzieje się to dotychczas. Polska silna swoim rzeczywistym potencjałem; państwo, którego polityka nie opiera się na pi-arze wewnętrznym, bo politykami zostają mężowie stanu, ludzie z wizją, nie zaś politpoprawne wydmuszki do wynajęcia...
Polska silna swoją gospodarką i zaradnością swoich obywateli, nie gnębionych podatkami, biurokracją i traktowaniem ich jak potencjalnych przestępców; Polska wolna od unijnych regulacji, które ideę wspólnego runku przekształciły w nowy Związek Socjalistycznych Republik Europejskich, wkraczający nawet w sfery edukacji, wychowania, rodziny, światopoglądu oraz wiary - w imię politpoprawnych antywartości, będących w istocie zaprzeczeniem tego wszystkiego, co nas ukonstytuowało... Polska, w której parlament nie jest jedynie pasem transmisyjnym dla unijnych regulacji, której Trybunał Konstytucyjny zajmuje się sprawdzaniem czy ustawodawstwo jest zgodne z konstytucją RP, a nie z Traktatem z Lizbony i której Trybunał Stanu nie stanowi instytucji, o której wiadomo tylko tyle, że jest...

Marzy mi się Polska, która potrafi wyciągnąć nauki z lekcji historii i która nie pędzi na oślep tam, gdzie jej każą, tylko potrafi wszędzie wyciągać dla siebie jakieś korzyści. Polska, która ma siłę by oprzeć się „owczemu pędowi”, w porę powiedzieć „stop”, gdy wymaga tego sytuacja - i pozostać na uboczu ogólnoświatowych przemian, jeżeli przemiany te prowadzą do zagłady obowiązujących dotąd stosunków społeczno-gospodarczych, prawnych i politycznych, ze szkodą dla poszczególnych państw, skupionych wokół idei opartych na fałszywych podwalinach. Polska nie dająca się wciągnąć w obce sobie problemy i unikając gospodarczych, politycznych porażek na podobieństwo strefy euro; państwo potrafiące wyczuć chwilę i wykorzystać dane mu szanse i własne możliwości. Polska, której politycy, czerpiąc z doświadczeń innych, jednocześnie w swych działaniach kierują się racją stanu, a nie wskazaniami MFW czy jakiejś lichwiarskiej międzynarodówki.
Marzy mi się Polska, której rząd nie jest niczyim zakładnikiem, w której rzeczywistego dyktatu nie sprawują służby specjalne wiedzione na pasku obcych służb i w której ludzie nie giną w niewyjaśnionych wypadkach czy nie popełniają samobójstw np. w monitorowanych dwadzieścia cztery godziny na dobę celach.
Polska, w której kariera zależy od kwalifikacji, a nie od „właściwych”, zatwierdzonych poglądów i w której stanowiska, do poziomu sprzątaczki włącznie, nie są obsadzane według partyjnego klucza.
Polska, w której panuje rzeczywisty wolny rynek, gdzie każdy sam jest kowalem własnego losu, pomoc słabszym, zgodnie z duchem chrześcijańskiego miłosierdzia – świadczą sąsiedzi, rodzina i towarzystwa dobroczynne, zaś państwo nie wtrąca się do wszystkich aspektów życia swoich obywateli, udając wobec nich „opiekuna”, w taki sam sposób, w jakim „opiekunem” dla handlowca czy usługodawcy jest uzbrojony w bejzbol mafioso ściągający haracz; marzy mi się państwo, które owego opiekuna nie udaje, by po rozkradzeniu przymusowo zabranych pieniędzy przeznaczonych na emerytury, wypłacać emerytury z środków ukradzionych tym, którzy jeszcze na emerytury nie przeszli.

Marzy mi się Polska, w której szczytem marzeń przeważającej części młodych obywateli nie jest uzyskanie posady urzędnika, natomiast praca na rzecz własnej Ojczyzny – jest służbą; Polska w której w mediach dyskutuje się na rzeczywiście istotne tematy, a nie na tematy zastępcze, w której narzędziem owej dyskusji nie są kalumnie, inwektywy i temu podobne zagrywki, ale prawdziwe argumenty; Polska wolna od manipulacji i totalitarnych ciągot władzy, podsłuchującej i inwigilującej swoich obywateli w skali przypominającej coraz bardziej PRL. Polska, której służby specjalne, policja i wymiar sprawiedliwości, nie znają koloru przynależności partyjnej i w której prokurator czy sędzia przed podjęciem decyzji nie musi się zastanawiać, czy z przyczyn „politycznych” nie zaszkodzi ona jego karierze. Polska, w której rzeczywistość jest rzeczywistością, a fikcja fikcją, dobro – dobrem, zło – złem, patriotyzm – wartością najwyżej cenioną, a nie deprecjonowaną, z przyrabianą gębą „szowinizmu”, nacjonalizmu, antysemityzmu czy ksenofobii. Polska, z której Polacy są dumni – oraz Polska, która pielęgnuje wartości, na których wyrosła i które stanowią o jej tożsamości; chroniąca rodzinę i pilnująca, aby wiara chrześcijańska, katolicyzm, nie został zepchnięty do „kruchty”, wyparty z przestrzeni publicznej.
Marzy mi się Polska jakże inna od tej, która przyjmuje na ślepo obce wzorce nie dlatego, że są lepsze, ale dlatego, że są obce...
Marzy mi się Polska skutecznie opierająca się kulturowej, a w rzeczywistości antykulturowej ofensywie, zarówno tej, wymierzonej w nią, jak i tej, która wymierzona jest w postawy naszej łacińskiej, chrześcijańskiej, europejskiej cywilizacji; Polska potrafiąca samym choćby tylko zachowaniem swojej tożsamości, dać przykład, pokazać drogę innym państwom Europy.

Marzy mi się Polska patrząca śmiało w przyszłość, ale świadoma swej przeszłości i wolna od tego brzemienia, które po 1989 roku tak nam doskwiera, skutkując takimi, a nie innymi stosunkami własności, prawodawstwem, polityką wewnętrzną czy międzynarodową, rzutującymi na gospodarkę i cały system, który już u swego zarania uczynił z przeważającej części społeczeństwa ludzi wykluczonych, „mniej równych”, marnotrawiąc nasz potencjał; a mowa tu o brzemieniu, które po dziś dzień, nawet moralnie nie zostało rozliczone i które doprowadziło do sytuacji, w której nie tylko zrównuje się katów – z ofiarami, ale z katów, prześladowców i sprzedawczyków czyni się autorytety moralne.

Marzy mi się Polska... Prawdziwie wolna, niepodległa, suwerenna, bogata bogactwem swoich obywateli. Jeżeli ma panować w niej ustrój demokratyczny – niech będzie to demokracja realna, nie zaś panująca nam dziś „partiokracja”; jeśli ma to być system monarchistyczny – może to i jeszcze lepiej, bo król nie jest zależny od zmiennej jak trzcina na wietrze „woli ludu”, tej czy innej frakcji od której zależy być, albo nie być; poniekąd król odwzorowuje porządek boski na ziemi, jest symbolem państwa, stoi ponad doraźnymi interesami parlamentarnych, czy innych koterii; jest on wreszcie świadectwem historycznej ciągłości, której w naszych czasach, wskutek różnych propagandowych zabiegów, tak bardzo nam brak.

Marzy mi się Polska. Na miarę swojej pozycji, swojego historycznego dorobku, swojej ludności; na miarę sił i niemałych przecież zdolności prawie 40 milionów obywateli. Zawsze myślałem, że mam prawo do tego, by o takiej Polsce marzyć. Od dłuższego czasu śledząc media, coraz częściej dochodzę do wniosku, że dla wielu obecnych „inżynierów dusz”, w ogóle jakiekolwiek marzenia o Polsce są „de mode”. Mamy być jedynie Europejczykami – cokolwiek by to miało znaczyć (a to nam objaśniają pod doraźny obstalunek „inżynierowie dusz”); mamy być jedynie „Unijczykami”, marzącymi o pełności miski; mamy być – i coraz częściej jesteśmy – ludzikami, którzy skupieni są jedynie na sobie i którym obce są szersze, niż własny interes wartości; ludzikami wyzbytymi zdolności do poświęceń za własną Ojczyznę, której, jak starej matki, przepasanej „nie modną” chustką, nawiedzającej syna w akademiku – należy się przed nowymi kolegami wstydzić...
Dlatego odnoszę wrażenie że dla wielu najlepiej by było, żeby słowo Polska – rozumiane nie jako „polskojęzyczne terytorium etnograficzne”, ale jako pojęcie oznaczające pewną wspólnotę wartości, przywiązania i kulturową ciągłość – zostało zakazane. Na to pozwolić nam nie wolno. Obawiam się jednak, że na to pozwoli wkrótce nawet nie antypolska, ale dysponująca mediami i ulokowana w ośrodkach władzy mniejszość – ale „milcząca zgoda”, zajętej własnym sprawunkami większości Polaków.

M. Poświatowski

MySQL Error : Connection Error
Error Number: 0 
Date        : Wed, January 15, 2025 07:19:24
IP          : 3.144.117.52
Browser     : Mozilla/5.0 AppleWebKit/537.36 (KHTML, like Gecko; compatible; ClaudeBot/1.0; +claudebot@anthropic.com)
Referer     : 
PHP Version : 4.4.9
OS          : Linux
Server      : Apache
Server Name : intarnet.pl
Script Name : /www1.atlas.okay.pl/index_full.html