Źródło: inTARnet.pl

   Polska frajerem Europy czyli o pożytkach z przywrócenia kary śmierci    -   27/12/2011

(...) Kiedy więc czytam rozmaite doniesienia o naszych frajerskich „sukcesach” na arenie międzynarodowej, takich np. jak ostatni „pruski” hołd lenny Radosława Sikorskiego, zaczynam tęsknić za chwilą, w której znów w naszej Ojczyźnie wykonywana byłaby kara śmierci. Kara stosowana zarówno za mord ze szczególnym okrucieństwem, jak i za zdradę stanu. Bo może wówczas nie bylibyśmy świadkami i bezwolnymi uczestnikami tego rodzaju haniebnych i godzących w polską państwowość „hołdów”...” - pisze Mirosław Poświatowski.

Ogloszenie

Leczenie kompleksów, czyli geneza frajerstwa
Po tragedii smoleńskiej i po tym, co wyczynia się do tej pory ze śledztwem, cały świat zrozumiał, że Polska nie jest krajem poważnym, a jej elity gotowe są nadstawić się każdemu i sprzedać w jasyr swoich poddanych. Nic więc dziwnego, że od jakiegoś czasu nie liczą się z nami już nawet kieszonkowe państwa wschodnie (Litwa, Białoruś). Na „Zachodzie” jeżeli już któryś z naszych mężyków stanu zabiera na międzynarodowym forum głos, to zwykle tylko po to, aby prężyć muskuły na użytek polskiej gawiedzi, nadymając się do granic śmieszności (patrz: ironiczne docinki np. ze strony deputowanych Parlamentu Europejskiego) - co jest niczym innym, jak naśladownictwem rozmaitych satrapów, którzy pragną uwiarygodnić się przed własnymi poddanymi, pokazując, jak wielcy tego świata klepią ich po plecach i klaszczą niby małpie skaczącej z gałęzi na gałąź, bo też tylko takie oklaskiwanie jest w stanie nakarmić na chwilę kompleksy rodzimych wykształciuchów, wstydzących się swojego pochodzenia. Ewentualnie, jeżeli już któryś z naszych mężyków stanu zabiera głos na międzynarodowym forum – to także po to, aby ponadskakiwać trochę możnym tego świata z obcych państw, zapewne w nadziei na przyszłe dla się profity, gdy scenariusz rozbiorowy w nowożytnej wersji zostanie już doprowadzony do etapu, w którym polski naród „dojrzeje” (a najlepiej „dojrzewa się” gdy dostaje się po kieszeni) i gdy nie pomogą ani wszystkie trzy reżimowe telewizornie czy inne media, ani kagańcowe ustawy, ani obdarowane podwyżkami służby mundurowe (a obdarowano oczywiście tylko te, które mogą spełnić rolę współczesnego ZOMO) – i trzeba będzie brać nogi za pas.
Rzecz jasna, z tych nadskakiwań nie mamy nic. Nic nie mamy nawet z „misji pokojowych”, czy „stabilizacyjnych”, jak się dziś nazywa imperialne wojny toczone po różnych Afganistanach, w których bierzemy udział, jak to karnie czynić wypada wasalom na wezwanie pana.

Ktio to? Kioto? Nie, z powietrza złoto!
Wbrew interesom Polski nasz rząd działa także na odcinku limitów emisji CO2, które powodują coraz większy wzrost kosztów energii i wszystkich produktów, a które są niczym innym, jak „wypłukiwaniem miliardów z powietrza”, jak to nazywał S. Michalkiewicz - czyli efektem ideologicznego projektu „walki z klimatem” na podstawie sfałszowanych danych i błędnych przesłanek. Dla samej tylko polskiej energetyki, opartej na węglu, może się to okazać zabójcze. Jak dowiadujemy się z niezależnych mediów, gdyby nie „negocjacyjny sukces” rządu Donalda Tuska, nie musielibyśmy ani płacić kar czy za prawa do emisji dwutlenku węgla – tylko odwrotnie: inne kraje powinny zapłacić nam, bo Polska do 2008 roku zredukowała swoją emisję o 32 procent, podczas gdy w protokole z Kioto zobowiązała się do redukcji o 6 procent.
Podobne przykłady zaniechań czy działań na szkodę własnego kraju można by długo mnożyć.

R. Sikorski. Anatomia lokajstwa. Ein Reich, Ein Volk, Eine Euro
Ale mniejsza o to. Teraz bowiem dowiadujemy się, że bardziej niż niepodległości i suwerenności, bronić mamy przed upadkiem strefę euro, by uchronić w ten sposób Europę przed wojną. W dobie zaciskania pasa i sięgania do kieszeni obywateli, jednocześnie hojną ręką mamy łożyć na o wiele bogatszych Greków. Po krwawej daninie „za waszą wolność i naszą” przychodzi czas na ofiarę z naszej „krwawicy”, a przecie i bez tego ogromna rzesza Polaków już teraz żyje na granicy ubóstwa. Ale nic to! Będziemy ratować polityczny projekt, który od początku nie miał podstaw ekonomicznych i który jest nie do uratowania; będziemy ratować z kryzysu strefę euro, stręczoną nam jako panaceum na wszelkie kryzysy; strefę, do której nie należymy i odnośnie której nie mamy prawa współdecydowania ani prawa głosu, jeśli nie liczyć pruskich hołdów lennych Radosława Sikorskiego i deklaracji sięgnięcia po polską kasę. Ba – mimo tych hołdów i deklaracji, nawet nie zostaniemy wpuszczeni na „salony”, by na prawach obserwatora móc posłuchać, nad czym to radzą „starsi i mądrzejsi”. Być może Donald Tusk, ściskając w dłoniach sakiewkę z grosiwem zabranym naszym podatnikom i wsłuchując się w palpitację własnego serca, drżącego w nadziei, że jak już wszystko pierdyknie, to przynajmniej będzie można uciec na jakąś sutą unijną czy niemiecką posadkę, jako wyraz podzięki za wierne lokajstwo - kornie czekał będzie wraz z lokajem w korytarzu, w oczekiwaniu na to, co państwa poważne postanowią względem państw niepoważnych, by następnie przedstawić to swoje lokajowanie jako sukces.
Rzecz jasna, „ratowanie euro” ma dwa, mało eksponowane cele: po pierwsze, kolejne napełnienie kabzy lichwiarskiej międzynarodówce, zwykle wiadomej proweniencji, a drugie – przymuszenie szeregu państwo do „ucieczki do przodu”, czyli do ostatecznego zrzeczenia się resztek suwerenności, w imię utworzenia prawdziwego już Eurokołchozu, decydującego w pełni o polityce zagranicznej, obronnej, podatkach itp. Głosy naszych elit z kręgów Platformy Obywatelskiej pokazują, że jest to wariant jak najbardziej do przyjęcia – ba, wariant pożądany i oczekiwany; w gestii państw członkowskich, zwłaszcza takich jak Polska, zredukowanych do poziomu nawet nie Stanów Zjednoczonych Ameryki, ale co najwyżej landów, na początek pozostałyby kwestie „obyczajowe”, bo przecie nie edukacyjne, skoro „politykę historyczną” uprawiają u nas już to obcy, już to rodzimi renegaci, a wkrótce ujrzymy wspólny polsko-niemiecki podręcznik do nauki historii. Tam, gdzie Wielka Brytania i inne kraje powiedziały twardo „nie”, tam z gorliwością neofity, ubogiej panny na wydaniu, nuworysza który myśli, że jak dorzuci się do obiadowej składki nowożytnej arystokracji, to zaraz takim samym „wielkim panem będzie” - pchamy się „my” - oczywiście na koszt podatników i przyszłych pokoleń.
Zatem nie bez kozery minister Radosław Sikorski, przemawiając w końcu listopada w Berlinie, jak komentowała tamtejsza prasa zauważył, że przecie w „Unii” mogłyby swobodnie funkcjonować obok siebie kraje różniące się (nawet!) godzinami pracy czy prawem rodzinnym. Sikorski apelował wręcz do niemieckich władz, by nie obawiały się, tylko odważnie stanęły na czele reform traktatowych i innych, obiecując wsparcie Polski. Dla polskiego ministra, jak dowiedzieliśmy się z jego przemówienia, lepszy jest nadzór finansowy ze strony władz UE, niż suwerenne decyzje poszczególnych krajów. Jak widać dla niektórych panów, prawdziwa Ojczyzna znajduje się gdzie indziej i retoryka oraz działania tego rodzaju będą przybierały na sile tym bardziej, im bardziej rządzący będą czuli na karkach oddech rządzących i zbliżającego się dnia, w którym ktoś powie „sprawdzam” i wszyscy zrozumieją, jak zostali okantowani i że „król jest nagi”...

Stronnictwo pruskie
Ale pozostańmy jeszcze przez chwilę przy Radosławie Sikorskim i „stronnictwie pruskim” (S. Michalkiewicz, prawa do nazwy zastrzeżone). Tu chodzi o rozmaite kwestie, choćby o takie, jak w ogóle nie istniejący w mediach temat negowania polskiej granicy morskiej przez Niemcy. Nasi sąsiedzi mają bezprawne roszczenia do toru wodnego wiodącego do portów w Świnoujściu i Szczecinie. Media niezależne donosiły o takich incydentach, mających miejsce na przestrzeni ostatnich lat, jak np.: przeprowadzenie przez Niemcy bez poinformowania władz polskich manewrów wojennych z ostrym strzelaniem, kontrolę przeprowadzoną przez niemiecką straż graniczną na polskich wodach terytorialnych wobec holenderskiej pogłębiarki, którego kapitana zastraszono by zaprzestał wykonywania tych prac (to był 2004 rok), czy uprowadzenie polskich celników przez niemiecki statek wycieczkowy do Niemiec i ich aresztowanie (2006). Tłem tych „incydentów” jest oczywiście niemiecko - rosyjski gazociąg i działania mające na celu uniemożliwienie budowy gazoportu przez Polskę.
Skąd się to wszystko bierze? Najwięcej mówi w tym względzie wypowiedź z 2009, padła z ust wiceprzewodniczącego Platformy Obywatelskiej Waldy Dzikowskiego, który stwierdził: „że fundacje niemieckich partii prowadzą w Polsce większą działalność intelektualną w dziedzinie polityki niż wszystkie polskie partie razem wzięte” (za „Nasz Dziennik”). No, takiej osobie nie wypada zaprzeczać, widocznie wie co mówi, zaś jego słowa potwierdzić możemy drogą „białego wywiadu”, którego zresztą dokonały już media niezależne. W Polsce bardzo aktywnie działają obracające gigantycznymi pieniędzmi niemieckie fundacje (setki milionów euro każda), organizujące rozmaite „sympozja”, „kongresy” i spotkania z licznym udziałem polityków Platformy Obywatelskiej. Każda niemiecka partia ma swoją „ekspozyturę” w postaci „wolnościowej” fundacji, co samo w sobie, z perspektywy niemieckiej nie jest złe, ale z perspektywy polskiej - wiele wyjaśnia. Weźmy taką pierwszą z brzegu Fundację Adenauera, finansowaną głównie z budżetu Bundestagu: jak się dowiadujemy, jej partnerami są np.: Instytut Badań nad Gospodarką Rynkową, Instytut Spraw Publicznych, Polska Fundacja im. Roberta Schumana, Instytut Studiów Strategicznych oraz Centrum Stosunków Międzynarodowych. To ostatnie otrzymuje również wsparcie np. Fundacji Batorego, Bosha i Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej. Strategicznym partnerem FA jest Wyższa Szkoła Europejska im. ks. Józefa Tischnera w Krakowie, której rektorem (i inicjatorem powstania) był poseł PO, minister sprawiedliwości Jarosław Gowin. W kontekście wszystkich tych agend i fundacji imponuje lista przewijających się tu nazwisk takich tuzów jak np.: Henryka Bochniarz, Jerzy Buzek, Hanna Gronkiewicz-Waltz, Andrzej Olechowski, Dariusz Rosati, Hanna Suchocka, Janusz Onyszkiewicz, Jan Wejhert, Tadeusz Syryjczyk, Władysław Bartoszewski itd. itp...

Szulernia. Czkawka „grubej, czerwonej kreski”. Recydywa PRL
Raz jeszcze pytam retorycznie: skąd się to wszystko bierze? Ano oczywiście że stąd, iż Rzeczpospolita Polska (jako jedyny taki kraj w Europie Środkowo-Wschodniej) – jest wskutek „grubej czerwonej kreski”, poprzedzonej „stanem wojennym” - kontynuatorką PRL, spenetrowaną przez obce agentury i rodzimych kolaborantów wszerz i wzdłuż. Niegdysiejsi sprzedawczykowie i szulerzy zmienili tylko niekiedy swoich patronów, a teraz już mamy wychowane kolejne pokolenie takich renegatów, wspieranych przez „pożytecznych idiotów” otumanionych przez betoniarę usłużnych mediów. Cóż się dziwić, gdy niemal każda poważniejsza awantura „polityczna” jest albo odwracającym uwagę od istotnych spraw sztuczką szulera, albo „kłótnią w klubie gangsterów”? Cóż się dziwić, gdy prowadzenie polityki polega u nas na wszczynaniu sporów i wysuwanie żądań zdjęcia krzyża z sejmowej sali, albo też tego, jak zaimplementować unijne prawo do naszego, żeby „grało i buczało” „naszej watasze”, tudzież sprowadza się do personalnych przepychanek, ujadania, połajanek i kopania po kostkach? Czegóż się spodziewać w kraju, w którym coraz butniej zdrajców przedstawia się jako „ludzi honoru”, a ludzie z nie zweryfikowanych, a formalnie zlikwidowanych WSI, organizacji będącej kontynuatorką służb podległych Moskwie, są dziś „pokrzywdzonymi ofiarami”?
Nic dziwnego, że nasi „okupanci” nie tylko nie potrafią zawalczyć o interes Polski, o interes narodu polskiego, który zgodnie z Konstytucją jest suwerenem – ale wręcz działają na szkodę naszego państwa. Oni nie potrafią nawet zdobyć się na mniej lub bardziej symboliczne gesty w takich kwestiach jak obrona krzyża przed międzynarodowym trybunałem (potrafiły to zrobić mniej chrześcijańskie państwa), czy na słowo potępienia po krwawych zamachach na chrześcijan i katolickie kościoły w Nigerii, w dopiero co minioną Wigilię Bożego Narodzenia – jak potrafił to zrobić nawet Izrael. A przecież był to tylko drobne gest... Może pan minister nie wiedział co robić, może nie było rozkazu, a Frau Angela czy Władimir Putin byli niedostępni, może premier grał w gałę albo był na nartach?

Renegaci i „mętne łby”
Tak czy owak, nasi przywódcy nie są w stanie prowadzić w imieniu Polski żadnej suwerennej polityki; zamiast tego, robią to za nich (za nas) inni, w zgodzie z ich, a nie naszym interesem. Możliwość uprawiania polityki zagranicznej została obecnie sprowadzona nie tylko do poziomu klientyzmu, ale wręcz do poziomu serwilizmu i poklaskiwania, do tańca na obcą nutę, targowiska własnych kompleksów i ambicyjek, gdzie z jednej strony kartą przetargową może być „teczkowy” „hak” - a z drugiej polska racja stanu, którą frymarczy się podobnie jak polskim majątkiem, tradycją i narodem.
Dlatego patrząc na tych wszystkich renegatów jak mantrę powtarzających nam i stręczonych – teraz i w przeszłości – słowa „unia”, „euro” itp. - widzę w nich podejrzane indywidua, które jeszcze niedawno w podobny sposób hołdowali lub hołdowaliby słowom „Kraj Rad”, czy „demokracja ludowa”, tyle że Związek Radziecki zmienił położenie, a oni nowomodnie obrzezali się na „europejsów” i „prawdziwych demokratów”. Nie dziwota więc, że dziś od tych wszystkich „piesków przedpokojowych” poprzebieranych za polityków, ze szczególnym wskazaniem na ugrupowanie rządzące – dowiadujemy się, że walka o interes Polski polega na walce o interes niemiecki czy rosyjski, nazywany „pojednaniem” i „ociepleniem stosunków”, a uprawianym w pewnej pozycji klęczącej o mało chwalebnym „nadstawieniu”, po którym to nas – a nie ich – boleć będzie d...pa. Nic więc dziwnego że dla nich dbałość o pozycję naszej Ojczyzny w świecie, to „postjagiellońskie mrzonki”. Skoro to słyszymy już dziś, ciekawe, co usłyszymy od nich jutro?

Plemienne lupanarium
I kiedy tak patrzę na to lupanarium damsko-męskich przebierańców nazywane „rządem” i „parlamentem”, ów gabinet osobliwości z Palikotami i Niesiołowskimi, z którymi upływ czasu najwyraźniej nie obszedł się litościwie, biorąc pod uwagę programowe seanse nienawiści owych panów; kiedy patrzę na te sejmowo-senackie, partyjne, iście plemienne spory i swary, tak się czasem zastanawiam: cóż wobec tego zostało z rozbitego polskiego państwa i narodu polskiego, skoro tak sami z siebie zredukowaliśmy się do poziomu plemion i rodów? Z jakąż pogardą na wszystko to spoglądać musi gospodarczo-polityczny najeźdźca? Z jakąż pogardą patrzeć muszą na to chociażby „władcy” krajów poważnych, korzystający na tym szarpaniu sukna, a wręcz je inspirujący? Cóż oni widzą i myślą, patrząc na te roje poklepywanych po ramieniu głupców, za miskę sprzedajnych łotrów i szubrawców, mieniących się być elitą, a w istocie swoim haniebnym przykładem i działaniami deprawujących społeczeństwo polskie i sprzedających Polaków w niewolę?

”Transformacja ustrojowa” w rękach „pridupników”
Kiedy więc czytam rozmaite doniesienia o naszych frajerskich „sukcesach” na arenie międzynarodowej, takich np. jak ostatni „pruski” hołd lenny Radosława Sikorskiego, zaczynam tęsknić za chwilą, w której znów w naszej Ojczyźnie wykonywana byłaby kara śmierci. Kara stosowana zarówno za mord ze szczególnym okrucieństwem, jak i za zdradę stanu. Bo może wówczas nie bylibyśmy świadkami i bezwolnymi uczestnikami tego rodzaju haniebnych i godzących w polską państwowość „hołdów”... No chyba że R. Sikorski już całkiem jawnie przeniósłby swoje ministerstwo do Berlina....
O lenniku, „dobrym królu Stasiu” mówiło się „pridupnik carycy”. Teraz wprawdzie nie ma w Polsce króla. Ale jest za to premier, prezydent, czy szef MSZ. Nie ma też carycy Katarzyny Wielkiej. Ale mamy za to naszą kochaną Angelę Merkel. Może czas przypomnieć sobie, co to znaczy „przefrymarczyć Polskę” i wdrożyć na powrót do polskiego języka pojęcie „pridupnik”? Tylko jak to będzie po... niemiecku? W tym kontekście również stwierdzenie „recydywa saska” wydaje się być również jak najbardziej uzasadnione...
Jednak życie dopisuje tu jeszcze jedną puentę: otóż prezydent RP Bronisław Komorowski podczas niedawnej wizyty w Chinach stwierdził, iż Polska może Chinom zaoferować nasze „doświadczenia w transformacji ustrojowej”. Zaiste – nasze „doświadczenia w transformacji ustrojowej” to najlepszy, polski produkt eksportowy, godny co najmniej godła „Teraz Polska”. Produkt w sam raz dla Chin, dla Korei i dla wszystkich, najlepiej komunistycznych reżimów, pragnących nieuchronnej już „transformacji” - ale z zachowaniem dotychczasowych wpływów i przywilejów...

Mirosław Poświatowski

MySQL Error : Connection Error
Error Number: 0 
Date        : Tue, January 14, 2025 00:23:20
IP          : 18.223.238.38
Browser     : Mozilla/5.0 AppleWebKit/537.36 (KHTML, like Gecko; compatible; ClaudeBot/1.0; +claudebot@anthropic.com)
Referer     : 
PHP Version : 4.4.9
OS          : Linux
Server      : Apache
Server Name : intarnet.pl
Script Name : /www1.atlas.okay.pl/index_full.html